-->

piątek, 23 grudnia 2011

ὁ λόγος σὰρξ ἐγένετο

  Świadectwa te wystarczają wiernym, którzy szukają prawdy, niewierni zaś w nic nie wierzą. Ducha Święty bowiem złożył takie oto świadectwa przemawiają ustami apostołów: Panie, któż uwierzy w to, cośmy słyszeli? Nie bądźmy więc niewierni, aby słowa te nie wypełniły się kiedyś w odniesieniu do nas. Wierzymy, bracia, zgodnie z tradycją apostolską, że Bóg - Słowo zstąpił z nieba na świętą Dziewicę Maryję, aby przyjąć z niej ciało i wziąć ludzką duszę, dusze rozumną, a stawszy się człowiekiem we wszystkim, z wyjątkiem grzechu, wybawić Adama, który upadł i udzielić nieśmiertelności tym ludziom, którzy uwierzyli w jego imię. We wszystkim więc ukazana nam została prawdziwa nauka, że jest jeden Ojciec, przy którym stoi Słowo i za jego pośrednictwem Ojciec wszystko stworzył; że w późniejszych czasach, jak to stwierdziliśmy wyżej, Ojciec je posłał dla zbawienia ludzi. Prawo i prorocy zapowiedzieli, że ono przyjdzie na świat. Tak więc, jak zostało zapowiedziane, objawiło się ono teraz z Dziewicy i Ducha Świętego i stało się nowym człowiekiem; ma w sobie cechy niebieskie, jako Słowo i cechy ludzkie, jako człowiek, który przybrał ciało z Adama za pośrednictwem Dziewicy. Tak przyszło na świat, objawiło się jako Bóg wcielony, narodziło się jako doskonały człowiek. Nie w złudzeniu bowiem albo w jakiejś przenośni, lecz naprawdę stało się człowiekiem.
  Bóg więc, który się objawił, nie wypiera się swych ludzkich cech, kiedy jest głodny, kiedy się trudzi i gdy zmęczony czuje pragnienie, gdy odczuwa strach i ucieka, gdy zasmucony modli się, gdy śpi na wezgłowiu łodzi - on, który z natury nie potrzebuje snu, jako Bóg; gdy chcę uniknąć kielicha męki, on, który po ten kielich właśnie przyszedł na świat; gdy zaniepokojony poci się i zostaje umocniony przez anioła - on, który umacnia tych, co w niego wierzą i własnym przykładem pouczył, jak gardzić śmiercią; gdy zostaje zdradzony przez Judasza - on, który wiedział, kim jest Judasz; gdy doznaje wzgardy od Kajfasza - on, który jeszcze niedawno odbierał od niego cześć jako Bóg, kiedy Kajfasz spełniał swe funkcje kapłańskie; gdy doznaje lekceważenia ze strony Heroda - on, który będzie sądził całą ziemię; gdy zostaje ubiczowany przez Piłata - on, który przyjął nasze słabości; gdy został wyszydzony przez żołnierzy - on, przy którym stoją tysiące i dziesiątki tysięcy zastępów aniołów i archaniołów; gdy przez Żydów zostaje rozpięty na krzyżu - on, który rozpiął sklepienie niebieskie; gdy woła do Ojca powierzając mu swego ducha - on, który jest nierozdzielny od Ojca; gdy skłania głowę i oddaje ducha - on, który powiedział: „Mam moc oddać życie i mam moc znów je odzyskać,” oraz stwierdził, że nad nim, jako nad Życiem, śmierć nie miała władzy: Ja sam od siebie je oddaję. Włócznią został otwarty bok tego, który wszystkim udzielił życia; w płótno zawinięto i do grobu złożono tego, który wskrzesza umarłych; trzeciego dnia zostaje wskrzeszony przez Ojca ten, który sam jest zmartwychwstaniem i życiem. Wszystkiego tego dokonał dla nas ten, który ze względu na nas stał się do nas podobny; On bowiem dźwigał nasze słabości i nosił nasze boleści i za nas cierpiał, jak stwierdza prorok Izajasz. Aniołowie głosili jego chwałę, ujrzeli go pasterze, wyczekiwał Symeon, świadectwo o nim złożyła Anna, szukali go magowie, wskazała go gwiazda, przebywał w domu Ojca, Jan wskazał go palcem, a sam Ojciec dał o nim świadectwo, tak mówiąc z nieba: To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie. On odniósł zwycięstwo nad diabłem. On jest Jezusem Chrystusem, który zaproszony na wesele do Kany Galilejskiej zamienił wodę w wino; który rozkazywał morzu miotanemu potęgą wiatrów; który chodził po morzu jak po suchej ziemi; który przywrócił wzrok niewidomemu od urodzenia; który czwartego dnia wskrzesił Łazarza; który dokonał różnych cudów; który odpuścił grzechy; który dał moc apostołom; który uderzony włócznią wytoczył ze swego boku krew i wodę. Z jego powodu słońce się zaćmiło, dzień stracił blask, rozerwały się skały, rozdarła się zasłona [świątyni], poruszyły się fundamenty ziemi, otwarły się groby i zmartwychwstali umarli. Książęta doznali wstydu, gdy ujrzeli, że ten, który cały świat przyozdobił, zamknął oczy i wyzionął ducha na krzyżu. Gdy stworzenie to ujrzało, doznało zamętu, a nie mogąc pojąć jego chwały, okryło się ciemnością. On tchnął i udzielił uczniom Ducha, on wchodził przez zamknięte drzwi. On na oczach apostołów został przez chmurę zabrany do nieba, siedzi po prawicy Ojca i przyjdzie jako Sędzia żywych i umarłych. On jest Bogiem, a dla nas stał się człowiekiem, jemu wszystko poddał Ojciec. Jemu chwała i władza wraz z Ojcem i Duchem Świętym w świętym Kościele, teraz i zawsze, i na wieki wieków. Amen.
Hipolit, Przeciw Noetosowi 17-18
  Boże, Ty rozweselasz nas poprzez coroczne obchody święta narodzin Twego jedynego Syna, Jezusa Chrystusa: Spraw byśmy my, którzy przyjmujemy Go jako naszego Odkupiciela, mogli z pewną ufnością oglądać Go, gdy przyjdzie jako nasz Sędzia; który żyje i króluje z Tobą i z Duchem Świętym, jeden Bóg, teraz i zawsze. Amen.

--Kamil M.

poniedziałek, 19 grudnia 2011

Didache: Imię, które zamieszkuje

W Didache znajdujemy taką oto modlitwę po spożyciu eucharystii:
Dziękujemy Ci, święty Ojcze, za Twoje święte Imię, które zamieszkało w naszych sercach, i za poznanie, wiarę oraz nieśmiertelność, którą dałeś nam poznać przez Jezusa, Twego Sługę. Tobie chwała na wieki.
Did 10:2 (przekład własny)
Tekst grecki:
Εὐχαριστοῦμέν σοι, πάτερ ἅγιε, ὑπὲρ τοῦ ἁγίου ὀνόματός σου, οὗ κατεσκήνωσας ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν, καὶ ὑπὲρ τῆς γνώσεως καὶ πίστεως καὶ ἀθανασίας, ἥς ἐγνώρισας ἡμῖν διὰ Ἰησοῦ τοῦ παιδός σου· σοὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. 

Obraz Imienia Pańskiego zamieszkującego w jakimś miejscu, to obraz świątyni, w której spoczywa obecność (chwała) Pańska, jak można przeczytać w ST w kilku miejscach, m.in.:
On zbuduje dom Imieniu memu, a Ja utwierdzę tron jego królestwa na wieki.
2 Sam 7:13 (BT)
Wtedy przemówił Salomon: „Jahwe powiedział, że będzie mieszkać w chmurze. A ja Ci wybudowałem dom na mieszkanie, miejsce przebywania Twego na wieki”. Potem król się odwrócił i pobłogosławił całe zgromadzenie Izraela. Całe zaś zgromadzenie Izraela stało. Potem rzekł: „Błogosławiony Jahwe, Bóg Izraela, który rękami wypełnił, co zapowiedział ustami ojcu mojemu Dawidowi, mówiąc: Od tego dnia, w którym wyprowadziłem mój lud z ziemi egipskiej, nie wybrałem ze wszystkich pokoleń Izraela żadnego miasta do wybudowania domu, by Imię moje w nim przebywało, i nie obrałem męża, aby był władcą nad moim ludem, Izraelem. Ale wybrałem Jerozolimę, aby tam było moje Imię, i obrałem Dawida, aby był nad moim ludem izraelskim”.
2 Krn 6:1-6 (BT)
Samo „Imię” zdaje się oznaczać zlokalizowaną obecność Boga w ogóle, nie tylko w świątyni:
Oto Ja posyłam anioła przed tobą, aby cię strzegł w czasie twojej drogi i doprowadził cię do miejsca, które ci wyznaczyłem. Szanuj go i bądź uważny na jego słowa. Nie sprzeciwiaj się mu w niczym, gdyż nie przebaczy waszych przewinień, bo imię moje jest w nim.
Wj 23:20-21 (BT)
W świetle powyższego można sądzić, że autor Didache nawiązuje do tej teologii Imienia, tyle że świątyniami, miejscami przebywania Imienia Pańskiego są serca wierzących. Pytanie jednak czy autor dziękuje ogólnie za zamieszkanie Imienia, czy też ma na myśli to, iż poprzez spożycie chleba i wina Imię zamieszkało właśnie w sercach biorących udział w eucharystii? Następne zdanie może to wyjaśniać:
Ty, Władco Wszechmogący, stworzyłeś wszystko z powodu Twojego imienia, dałeś ludziom pokarm i napój dla korzystania z niego z przyjemnością, aby Tobie dziękowali, nam z kolei łaskawie udzieliłeś duchowego pokarmu i napoju oraz życia wiecznego przez Twego Sługę.
Did 10:3 (przekład własny)
Autor Didache wspomina akt stwórczy Boga, z którego korzystają wszyscy ludzie, po czym dziękuje za coś, co jest szczególne dla wierzących w Jezusa - możliwość spożycia duchowego pokarmu i napoju, które jest powiązane z życiem wiecznym. Tworzy to pewną paralelę do wcześniejszego wersetu, w którym Imię zamieszkuje w sercach, a wierzący poznają nieśmiertelność. Wszystko wskazuje na to, że Didachista wierzy, iż opisywany we fragmencie akt spożycia chleba i wina jest czynnością duchową służącą zamieszkaniu Imienia (obecności Pańskiej) w sercach wierzących i w ten sposób środkiem, przez który internalizują oni (poznają) życie wieczne, nieśmiertelność objawioną przez Jezusa (prawdopodobnie w Jego zmartwychwstaniu).
Mamy wobec tego tutaj - pod koniec I wieku - do czynienia z teologią sakramentalną w zalążku, jednak ze wszystkimi charakterystycznymi elementami: z afirmacją dobroci stworzenia, ze szczególną obecnością i akcją Boga zawartą w sakramencie oraz komunikowaniem (udzieleniem) wiernym łaski, która stała się już udziałem Jezusa. A wszystko to z odwołaniem do starotestamentowej idei świątyni i zamieszkującego ją Imienia Pańskiego.

--Kamil M.

piątek, 16 grudnia 2011

Dream Isaiah Saw

  Poniżej znajduje się pieśń, którą znalazłem jakiś czas temu. Jest dla mnie bardzo poruszająca chyba głównie dlatego, że bardzo dobrze oddaje nadzieje wyrażone w Piśmie. A teraz w świetle Adwentu jest bardzo na czasie.
  Nagranie nie jest najlepsze, ale wykonanie najlepsze jakie słyszałem, tłumaczenie tekstu moje i koślawe.



Dream Isaiah Saw
Wizja Izajasza

Lions and oxen will sleep in the hay,
leopards will join with the lambs as they play,
wolves will be pastured with cows in the glade,
blood will not darken the earth that God made.

Little child whose bed is straw,
take new lodgings in my heart.
Bring the dream Isaiah saw:
life redeemed from fang and claw.

Peace will pervade more than forest and field:
God will transfigure the Violence concealed
deep in the heart and in systems of gain,
ripe for the judgment the Lord will ordain.

Little child whose bed is straw,
take new lodgings in my heart.
Bring the dream Isaiah saw:
justice, purifying law.

Nature reordered to match God's intent,
nations obeying the call to repent,
all of creation completely restored,
filled with the knowledge and love of the Lord.

Little child whose bed is straw,
take new lodgings in my heart.
Bring the dream Isaiah saw:
knowledge, wisdom, worship, awe.
Lwy i woły będą spać razem w sianie,
lamparty przyłączą się do jagniąt w ich zabawie,
wilki będą paść się z krowami na polanie,
krew nie splami już ziemi stworzonej przez Boga.

Dziecię złożone na słomie,
zajmij na nowo mieszkanie w mym sercu.
Spełnij wizję Izajasza:
życie odkupione z kłów i szponów.

Pokój rozszerzy się bardziej niż lasy i pola:
Bóg przeobrazi Przemoc ukrytą
głęboko w sercu i systemach wyzysku,
dojrzałych do sądu, który zarządzi Pan.

Dziecię złożone na słomie,
zajmij na nowo mieszkanie w mym sercu.
Spełnij wizję Izajasza:
sprawiedliwość, oczyszczające prawo.

Przyroda uporządkowana według Bożego zamiaru,
narody posłuszne wezwaniu do pokuty,
całe stworzenie zupełnie odnowione
wypełnione poznaniem i miłością Pana.

Dziecię złożone na słomie,
zajmij na nowo mieszkanie w mym sercu.
Spełnij wizję Izajasza:
poznanie, mądrość, uwielbienie, podziw.

--Kamil M.

Przykazanie, Mądrość, Słowo - Chrystus

Wpis ten będzie składać się tym razem głównie z dłuższych cytatów, które jak ostatnio zauważyłem ilustrują pewien kierunek w interpretacji Prawa. Niech mówią same za siebie.

poniedziałek, 12 grudnia 2011

Syn Człowieczy i Święci Najwyższego

Jaki komunikat dla współczesnych Jezusowi niósł fakt, że mówił On o sobie, że jest „Synem Człowieczym”? Wydaje się dziś być oczywistym, że należy ten tytuł traktować jako tytuł mesjański, ale prawdopodobnie nie było tak w I wieku n.e., gdy Jezus wystąpił nauczając i uzdrawiając w Galilei i Judei. Tytuł Syna Człowieczego próbowano rozumieć jako inny, semicki sposób na powiedzenie o samym sobie lub jako pewne nawiązanie do Księgi Ezechiela, gdzie tytułowy prorok jest tak wielokrotnie nazywany przez Boga („synu człowieczy”). Może to być do jakiegoś stopnia słuszne, ale wszystko wskazuje na to, że takie skojarzenia powinny być traktowane jako marginalne. Wydaje się, że jeśli chce się zrozumieć właściwą funkcję tytułu „Syna Człowieczego”, należy sięgnąć przede wszystkim do Księgi Daniela.

sobota, 3 grudnia 2011

Kerygma

  Niniejszy blog zatytułowany jest Kerygma tymczasem ja nawet nie raczyłem do tej pory wyjaśnić, co znaczy to słowo. Śpieszę nadrobić to zaniedbanie. Otóż kerygma bądź kerygmat pochodzi z gr. κήρυγμα oznaczającego poselstwo, ogłoszenie, obwieszczenie o oficjalnym charakterze. Przyjęło się w ten sposób nazywać chrześcijańskie poselstwo o Chrystusie, w szczególności poselstwo apostołów. Jak brzmi to poselstwo? Ze względu na to, że inni trudzili się nad tym tematem przede mną, pozwolę sobie zacytować anglojęzyczną Wikipedię, która streszcza kerygmat tak, jak przedstawił go w swych pracach C.H. Dodd po analizie pism Nowego Testamentu.
  1. Obietnice Boga, które złożył On w ST, zostały niniejszym wypełnione w przyjściu Jezusa Mesjasza (Dz 2:30; 3:19, 24, 10:43; 26:6-7, 22; Rz 1:2-4; 1 Tym 3:16; Hbr 1:1-2; 1 Ptr 1:10-12; 2 Ptr 1:18-19).
  2. Jezus został namaszczony przez Boga przy swoim chrzcie na Mesjasza (Dz 10:38).
  3. Jezus rozpoczął publiczną służbę w Galilei po swoim chrzcie (Dz 10:37).
  4. Prowadził służbę czyniąc dobrze i dokonując potężnych dzieł przez moc Boga (Mk 10:45; Dz 2:22; 10:38).
  5. Mesjasz został ukrzyżowany zgodnie z planem Boga (Mk 10:45; Jan 3:16; Dz 2:23; 3:13-15, 18; 4:11; 10:39; 26:23; Rz 8:34; 1 Kor 1:17-18; 15:3; Gal 1:4; Hbr 1:3; 1 Ptr 1:2, 19; 3:18; 1 Jan 4:10).
  6. Został wzbudzony z martwych i ukazał się swoim uczniom (Dz 2:24, 31-32; 3:15, 26; 10:40-41; 17:31; 26:23; Rz 8:34; 10:9; 1 Kor 15:4-7, 12ff.; 1 Tes 1:10; 1 Tym 3:16; 1 Ptr 1:2, 21; 3:18, 21).
  7. Jezus został przez Boga wywyższony i obdarzony mianem "Pana" (Dz 2:25-29, 33-36; 3:13; 10:36; Rz 8:34; 10:9; 1 Tym 3:16; Hbr 1:3; 1 Ptr 3:22).
  8. Udzielił Ducha Świętego dla uformowania nowej społeczności Boga (Dz 1:8; 2:14-18, 33, 38-39; 10:44-47; 1 Ptr 1:12).
  9. Przyjdzie znowu na sąd i dla odnowienia wszystkich rzeczy (Dz 3:20-21; 10:42; 17:31; 1 Kor 15:20-28; 1 Tes 1:10).
  10. Wszyscy, którzy słyszą tę wieść powinni pokutować i dać się ochrzcić (Dz 2:21, 38; 3:19; 10:43, 47-48; 17:30; 26:20; Rz 1:17; 10:9; 1 Ptr 3:21).

  Mówiąc krócej - kerygmat to dobra nowina, κήρυγμα to εὐαγγέλιον. I z konieczności został on inkorporowany do Credo.

--Kamil M.